hicran/muhammed isfehanı

زين گونه ام كه در غم غربت شكيب نيست

گر سر كنم شكايت هجران غريب نيست

جانم بگير و صحبت جانانه ام ببخش

كز جان شكيب هست و ز جانان شكيب نيست

hafız/ gazel 130

سحر بلبل حکایت با صبا کرد

که عشق روی گل با ما چه‌ها کرد
seher vakti bülbül,  sabah meltemine  gülün hikayesini anlattı
"gülün yüzüne olan aşkım bana neler  etti neler!" dedi

از آن رنگ رخم خون در دل افتاد

و از آن گلشن به خارم مبتلا کرد
O yanak rengi yüzünden yüreğim kanamaya başladı.
O gül bahçesi yüzünden dikenler canımı yaktı.

غلام همت آن نازنینم

که کار خیر بی روی و ریا کرد
O nazlı dilberin himmetine kul köleyim
Çünkü ikiyüzlülük etmeden hayırlı bir işte bulundu.

من از بیگانگان دیگر ننالم

که با من هر چه کرد آن آشنا کرد
Artık yabancılar yüzünden yakınmıyorum
Çünkü bana ne ettiyse ,o aşina sevgili etti

گر از سلطان طمع کردم خطا بود

ور از دلبر وفا جستم جفا کرد
Sultandan bir şey  bekledimse ,bu bir hataydı.
Dilberde vefa aradım.ama bana cefa etti.