شجریان

در این سرای بی‌ کسی‌، کسی‌ به در نمیزند 
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمیزند
یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کند
کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند
نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده دم نمیزند
گذرگهی است پر ستم که اندرو به غیر غم
یکی صلای آشنا به رهگذرنمی زند
دل خراب من دگر خرابتر نمی شود
که خنجر غمت از این خرابتر نمی زند
چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات؟
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند
نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست
اگرنه بر درخت تر کسی تبر نمی زند
...
امیرهوشنگ ابتهاج
( ه-الف-سایه 





از در درآمدی و من از خود به درشدم
گويي کز این جهان به جهان دگر شدم
گوشم به راه تا که خبر می‌دهد ز دوست
صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم
چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب
مهرم به جان رسید و به عیوق برشدم
گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق
ساکن شود بدیدم و مشتاق تر شدم
دستم نداد قوت رفتن به پیش یار
چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم
تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم
از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم
من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت
کاول نظر به دیدن او دیده ور شدم
بیزارم از وفای تو یک روز و یک زمان
مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم
او را خود التفات نبودش به صید من
من خویشتن اسیر کمند نظر شدم
گویند روی سرخ تو سعدی چه زرد کرد
اکسیر عشق در مسم آميخت زر شدم

واز: استاد محمدرضا شجریان
سنتور: استاد پرویز مشکاتیان
تار: داریوش پیرنیاکان

مایون شجریان - نسیم سحر - غزل سعدی

مگر نسیم سحر بوی زلف یار منست
که راحت دل رنجور بی قرار من است

به خواب در نرود چشم بخت من همه عمر
گرش به خواب ببینم که در کنار من است

اگر معاینه بینم که قصد جان دارد
به جان مضایقه با دوستان نه کار منست

حقیقت آنکه در نه در خورد اوست جان عزیز
ولیک در خور امکان و اقتدار من است

اگر هزار غم است از جفای او بر دل
هنوز بنده ی اویم که غمگسار منست

درون خلوت ما غیر در نمیگنجد
برو که هرکه نه یار منست بار منست

ستمگرا دل سعدی بسوخت در طلبت
دلت نسوخت که مسکین امیدوار منست

وگر مراد تو اینست بیمرادیه من
تفاوتی نکند چون مراد یار منست